Autor artykułu: Michael Jones
Genealogie z Księgi Rodzaju 5 i 11 wywołały wiele dyskusji i spekulacji. Wielu uważa, że liczby te należy traktować dosłownie i na ich podstawie możemy obliczyć wydarzenia biblijne, które miały miejsce wcześniej. Miałoby to sens, gdyby genealogie zostały napisane z myślą o naszej kulturze, ale co sugeruje kontekst biblijny i kulturowy?
900 letni człowiek
Wiek postaci przedstawionych w Księdze Rodzaju 5 stał się dla wielu osób poważnym wyzwaniem. Głównie dlatego, że wydaje się wręcz niemożliwe, aby ktokolwiek mógł żyć po 200 roku życia, a co dopiero po 900 roku, zwłaszcza, że w podobnych tekstach z tego okresu zapisano, że średnia wieku wynosi około 70-80 lat.
Niektórzy kreacjoniści młodej ziemi po prostu poszli za ciosem i przyjęli wiek za dosłowny, przedstawiając wszelkiego rodzaju teorie sugerujące, że ludzie mogli żyć po 900 roku życia. Wszystkie z nich wydają się nieprawdopodobne, gdy weźmiemy pod uwagę współczesną wiedzę naukową. Jedyna teoria, która wydaje mi się potencjalnie możliwą jest ta, że Adam mógł jeść z drzewa życia zanim on i Ewa zostali od niego odcięci i drzewo to sprawiło, że oni sami oraz ich bezpośredni potomkowie żyli znacznie dłużej, aby w końcu stopniowo przez kilka pokoleń wiek ich potomków obiżył się do normalnego.
Ale być może zbyt pochopnie zakładamy, że długości życia muszą być rozumiane jako dosłowne. Liczby, nawet w naszej własnej kulturze, nie zawsze muszą być rozumiane dosłownie, a dowody ze starożytnego bliskiego wschodu zdają się sugerować, że symboliczne użycie liczb było używane w jeszcze większym stopniu. Na przykład, podczas budowy swojego pałacu Sargon Drugi powiedział: „Zbudowałem obwód muru miejskiego 16 283 kubitów, liczbę mojego imienia”.
Symbolika
Jöran Friberg zauważa, że liczby 60, 600 i 3600 są używane symbolicznie w babilońskiej matematyce i astronomii. W mieście Emar zapisano: „”Sto dwadzieścia lat (to) lata ludzkości – z pewnością jest to ich zmora”, co stanowi interesującą paralelę do fragmentów biblijnych. W Emar jest to najprawdopodobniej idealna liczba wieku dla ludzkości, ponieważ inny tekst mówi, że średnia wieku wynosiła 70-80 lat. Karen Rhea Nemet-Nejat mówi: „Mezopotamczycy przypisali wartość numeryczną każdemu znakowi. W ten sposób każde imię miało odpowiadającą mu wartość liczbową.” (Strona 83)
Podobnie, nawet w naszej własnej kulturze możemy używać liczb symbolicznie bez dosłownego znaczenia liczbowego. Co by było, gdybym powiedział, że moja żona to dziesiątka! Czy ktoś zarzuci mi, że ożeniłem się z dziesięcioletnim dzieckiem? Co by było, gdybym powiedział, że będę za 5 minut? Czy będziecie oczekiwać, że będę tam dokładnie za 300 sekund, czy też uznacie, że użycie 5 jest symboliczną reprezentacją oznaczającą, że zaraz przyjdę. Mam też osobisty przykład z rodziny. Szczęśliwym numerem mojego dziadka był 318. Teraz, jeśli powiedziałbym ci, że jego liczba to 318, byłoby absurdalne myśleć, że to był wiek, w którym umarł. To była dla niego po prostu symboliczna liczba.
Bibliści od lat zauważają, że autorzy biblijni chętnie używają i wykorzystują liczby w celach symbolicznych. Najbardziej oczywistym jest genealogia, która znajduje się w Ewangelii Mateusza, gdzie specjalnie opuszcza on i dubluje pokolenia, aby uzyskać 3 doskonałe zestawy 14, w sumie 42 pokolenia od Abrahama do Chrystusa. Nikt nie może być wierny tekstowi i zakładać, że Mateusz jest dosłowny. Jest to jasne, gdy czytasz genealogie w Kronikach. Nie jest to uznane przez biblistów jako błąd ze strony Mateusza, ale jako próba użycia liczb do wyrażenia symbolicznego przesłania, że Jezus jest Mesjaszem. I to nie jest jedyny przykład.
Księga Objawienia używa wielu przykładów symbolicznych liczb, takich jak 666 jako liczba bestii, 144 000 na Syjonie, a liczba 7 pojawia się wielokrotnie, aby symbolizować Bożą doskonałość i kompletność. Również liczba 7 jest ważną liczbą symboliczną, która pojawia się wielokrotnie w Księdze Rodzaju, aby wskazać na doskonałe panowanie Boga lub jego kompletność.
Wzory matematyczne
Co ciekawe, istnieje wyraźna przesłanka, że wiek kilku patriarchów Izraela był w rzeczywistości idealnymi liczbami, a nie ich literalnym wiekiem. Kenneth Kitchen zwraca uwagę na dziwny wiek Józefa i Jozuego, którzy obaj mają silne powiązania z Egiptem. Obaj mężczyźni mieli dożyć 110 lat, idealnego wieku w egipskich inskrypcjach (Stela Amenhotepa III). Zasadniczo autorzy biblijni mówią, że obaj mężczyźni wiedli idealne egipskie życie. Meir Bar-Ilan podkreśla wiek Sary na 127 lat (120+7), który łączy dwie idealne liczby w Biblii i ma korelacje z innymi starożytnymi pracami jako idealna liczba. Nahum Sarna również zauważa, że wiek od Abrahama do Jakuba pokazuje wzór matematyczny, kończący się na całym życiu Jakuba i od momentu nadania mu imienia Izrael. To nie jest opinia, to jest matematyka. Przypadki takie jak ten nie występują. Abrahamowi dane jest 75 lat w domu ojca i 75 lat ze swoim synem. On był 100 kiedy jego syn się urodził i żył w Kanaanie 100 lat. Jakub żył 17 lat z Józefem, a potem kolejne 17 lat z nim w Egipcie.
Ponadto, Craig Olson zauważa, że w historiach o patriarchach znajdują się pośrednie stwierdzenia, które wskazują na to, że ich wiek nie może być dosłowny. Na przykład Księga Rodzaju 25 mówi: ” Zmarł Abraham w pogodnej starości, sędziwy i syty swoich dni i został przyłączony do swoich przodków” (Rdz 25,8) W innym miejscu tekstu zapisano również, że Abraham dożył 175 lat. Ale to nie miałoby sensu z jego rodowodem. Abraham umarłby młodo według standardów tych, którzy przyszli przed nim. W rzeczywistości, jego przodek Eber, przeżyłby go. Śmierć Abrahama byłaby parodią, znakiem, że życie ludzi się pogarsza. Jeśli więc wiek jest dosłowny, to nie ma sensu mówić, że Abraham umarł w pogodnej starości. Umarł dość młodo i nie była to starość. Księga Rodzaju 17 zapisuje, że Abraham śmiał się z perspektywy posiadania dziecka w wieku powyżej 100 lat. Ale jeśli wiek jego przodków był dosłowny, to dlaczego miałby się śmiać? Wiedziałby, że wielu z jego przodków urodziło się, gdy ich ojcowie przekroczyli wiek 100 lat. W rzeczywistości, dokonując matematyki z Księgi Rodzaju 12, oznaczałoby to, że Terah byłby ojcem Abrahama, gdy ten miał 130 lat. Jednak Abraham uważa, że ludzie w wieku powyżej 100 lat po prostu nie mają dzieci, co sugeruje, że wiek nie jest dosłowny, ale jest symboliczną reprezentacją.
Sarna wyjaśnia: „Jest oczywiste, że biblijne chronologie wieku patriarchalnego nie mają być dokładnymi zapisami historycznymi w naszym rozumieniu tego słowa… Użyte liczby są wyrazem biblijnej interpretacji historii jako rozwijania się boskiego planu na ludzkiej scenie.” (strona 84).
W związku z tym, jeśli dodamy wiek wszystkich patriarchów od Adama do Mojżesza, otrzymamy 12 600, pochodna tej liczby pojawia się w Objawieniu jako symboliczna liczba rozwijającego się planu Boga lub czasu przygotowania. Długości życia nie są przypadkowe. Mojżesz wprowadza Izrael do ziemi obiecanej, która była postrzegana przez Izrael jako nowy Eden, więc od Edenu do Edenu pojawia się symboliczna liczba, która symbolizuje Boga przygotowującego się do sprowadzenia swojego ludu z powrotem do ziemi, gdzie przebywa Jego obecność.
Wiek Mojżesza jest jednym z najbardziej oczywistych przypadków symbolizmu. Księga Powtórzonego Prawa 34:7 mówi: ” Mojżesz miał sto dwadzieścia lat w chwili swojej śmierci, jego oko nie osłabło i nie opuściła go siła.” Jak zauważyliśmy, jest to idealna liczba w tekstach biblijnych i w mieście Emar. Meir Bar-Ilan mówi: „…cielesne zdolności Mojżesza były doskonałe aż do jego ostatniego dnia, i wygląda na to, że cała liczba 120 oznacza jakiś rodzaj doskonałości. Bez wątpienia liczba 12 oznacza czas, ponieważ w roku zawsze było 12 miesięcy, więc 12 oznacza cały krąg czasu, a pełny krąg oznacza sam w sobie doskonałość… i jasne jest, że 10 oznacza zdolności cielesne, ponieważ każdy ma 10 palców.” Innymi słowy, tekst bezpośrednio mówi nam dlaczego 120 zostało dane Mojżeszowi, jego zdolności były doskonałe aż do końca jego życia.
Znaczenie teologiczne
Mając to na uwadze, wróćmy do genealogii z Rdz 5 i 11. Kenneth Matthew zauważa, że długości życia w Rdz 5 różnią się między tekstem masoreckim, Septuagintą i Pięcioksięgiem Samarytańskim. Jeśli wiek ma być dosłowny, stworzyłoby to teologiczny problem, ale jeśli wiek jest symboliczny dla teologicznego przekazu, to te różnice nie stanowią problemu. W ten sam sposób, w jaki Ewangelia Mateusza dostosowuje genealogię Jezusa dla teologicznego przekazu. Warianty są prawdopodobnie wynikiem normy kulturowej, tak że liczby są płynne i mogą być dostosowane do nadania znaczenia teologicznego.
R.R. Wilson mówi: „Nawet jeśli genealogie mogą być płynne i tendencyjne, nadal są wartościowymi źródłami historycznymi, pod warunkiem, że weźmie się pod uwagę ich charakter i funkcje. Ponadto, w wielu przypadkach, gdy porównywaliśmy równoległe genealogie, stwierdziliśmy, że są one identyczne, więc dopóki nie mamy dowodów przeciwnych, musimy uznać je za dokładne i potencjalnie wartościowe źródła historyczne.” Innymi słowy, nawet jeśli liczby nie są dosłowne to nie znaczy, że autor sugeruje, że patriarchowie nie istnieli. Jak powiedział W. E. Aufrecht: „Niedokładne jest stwierdzenie, że te genealogie nie przedstawiają wiarygodnych faktów. Dokładniejsze jest stwierdzenie, że koncepcja historii, dla której i przez którą były utrzymywane, spowodowała, że rozwinęły się w określony sposób.” Innymi słowy, zostały napisane w kulturze, która posługiwała się symbolicznymi liczbami i wzorami matematycznymi, ale nieścisłe byłoby stwierdzenie, że oznacza to, iż autorowi chodziło o to, by były one rozumiane jako całkowicie fikcyjne. Byłoby to błędne rozumowanie (slippery slope fallacy) i zakładałoby więcej niż zostało powiedziane.
System o podstawie 60
Wielu twierdzi, że te długości życia muszą być dosłowne, ponieważ wydają się przypadkowe i nie są idealnymi liczbami, które pojawiają się w innych miejscach w Piśmie Świętym. Cóż, jest to częściowo prawda, ale to dlatego, że badacze biblijni uznają, że są to wzory matematyczne wykorzystujące system liczenia sexagesimal, czyli z podstawą 60.
Starożytni Sumerowie i Babilończycy nie liczyli tak jak my. My używamy systemu dziesiętnego, systemu o podstawie 10, ponieważ mamy 10 palców. Tak więc nowy zestaw zaczyna się od 10, 20, 30 i tak dalej. Nie tak liczyli starożytni Sumerowie, lecz za pomocą systemu o podstawie 60. Liczyli 12 segmentów 4 palców, a następnie pomnożyli to przez 5 palców, co daje 60. Starożytny system 60 bazowy to ten, króry daje 360 stopni w kole lub odcinki czasu 60 sekund w minucie i 60 minut w godzinie. Mezopotamczycy mieli 360-dniowy rok, z „13. miesiącem” (zwanym iti dirig) dodawanym co sześć lat, aby uzupełnić brakujące dni (E. M. Plunket, Ancient Calendars and Constellations). Biorąc pod uwagę, że biblijna historia zaczyna się w rejonie Sumeru, zanim Abraham przeniesie się do Kanaanu, wydaje się to dość prawdopodobne.
Teraz zauważ, że 21 z 30 wymienionych długości życia jest podzielne przez 5, a kolejne 8 staje się podzielne przez 5 przez odjęcie 7, a ostatni przez dodanie wielokrotności 7. Jest to dziwny zbieg okoliczności. Kenton Sparks zauważa, że szansa, by wszystkie 30 wieków przypadkowo kończyło się albo 0, 2, 5, 7, lub 9 jest tylko 0.00000006% możliwa. Lloyd Bailey porównuje to z listą królów, którzy panowali w Izraelu i Judzie w Księgi Królewskiej. Wiek wszystkich z nich kończy się w każdym dostępnym numerze systemu dziesiętnego (0-9), tylko 5 jest podzielne przez 5 i nie tworzy się tu żaden wzór. Ten ciąg jest naprawdę przypadkowy, natomiast genealogie z Rdz 5 i 11 nie wydają się być przypadkiem.
Kiedy spojrzymy na Księgę Rodzaju 5 i 11 w tym świetle, wyłania się pewien wzór. Wszystkie te długości życia patriarchów korelują z systemem liczbowym o podstawie 60 i prawdopodobnie były używane do wyrażenia symbolicznego znaczenia, być może reprezentującego ich charakter, osiągnięcia lub związek z Bogiem. Lloyd Bailey mówi: „Taka analiza i porównanie nie sugeruje, że biblijne postacie nie są 'prawdziwe’. Raczej nasuwa możliwość, że przedstawiają one rodzaj 'prawdy’, który różni się od współczesnej troski o chronologiczną dokładność.” Innymi słowy, autorzy biblijni nie byli zainteresowani dokładną chronologią, tak jak my dzisiaj kładziemy na nią duży nacisk. Jest to błędne odczytywanie Pisma Świętego za pomocą współczesnych okularów. Autorzy biblijni używali raczej symbolicznych liczb, aby przedstawić rozwój Bożego planu od Adama przez Abrahama, aż do Mojżesza. Liczby każdego patriarchy mają pewne znaczenie symboliczne. Chociaż nie wiemy do końca, co każdy poszczególny wiek ma reprezentować, to jednak dodatkowe wskazówki za tym przemawiają.
Na przykład nie jest przypadkiem, że Henoch, który chodził z Bogiem był siódmym pokoleniem od Adama, znowu mamy tu tą świętą liczbę 7. Jego wiek wynosił dokładnie 365 lat, co koresponduje z 365 dniami jednego roku słonecznego. Obie liczby prawdopodobnie korelują z informacjami dotyczącymi konkretnie Henocha, być może reprezentując dopełnienie w jakiś sposób. Lamek z linii Seta to 777 lat kontrastując z Lamekiem, potomkiem Kaina, który chwalił się 77-krotną zemstą. Lamek jest również synem Metuszelacha, którego gematria wynosi dokładnie 777. To może reprezentować moralny charakter Lameka za błogosławienie swego syna Noego, bohatera powodzi.
Co ciekawe, użycie systemu bazowego 60 jest widoczne w Księdze Rodzaju od rozdziału 1 do 11, ale później, w przypadku Abrahama i jego potomków, wydaje się, że używane są konkretne liczby idealne. Wydaje się, że jest to powracający temat kulturowy aż do czasów, gdy pisane są Kroniki i Księgi Królewskie, w których dokładny, dosłowny system liczbowy jest bardziej stosowany. Sugeruje to, że każda sekcja ma innych autorów i może reprezentować różne okresy czasu. Księga Rodzaju 1-11 może być o wiele starszą tradycją niż późniejsza historia potomków Abrahama i została napisana na długo przed późniejszymi tekstami biblijnymi, które częściej używają dosłownych liczb w systemie dziesiętnym. Jednakże użycie idealnego systemu liczbowego o podstawie 60 nie wymarło w późniejszych okresach czasu, ale użycie systemu o podstawie 60 w Księdze Rodzaju 1-11 wydaje się sugerować różnych autorów dla pierwszej sekcji Księgi Rodzaju i może być również dużo starszą tradycją niż reszta Księgi Rodzaju oraz pokazuje większe pokrewieństwo ze starożytną Sumerią, podczas gdy czas Abrahama i jego potomków pokazuje większe pokrewieństwo z Egiptem i miastami w Kanaanie.
Sumeryjskie listy królewskie
Bazując na tym, genealogie z Rodzaju 5 i 11 znajdują interesującą zbieżność w starożytnych sumeryjskich listach królewskich. Sumerowie wymieniali panowanie starożytnych królów również przy użyciu systemu liczenia o podstawie 60. Ponadto istnieją zbieżności, ale też istotne różnice między obiema listami.
Na początek, Księga Rodzaju 7 mówi, że Noe miał 600 lat, kiedy zaczęła się powódź, podczas gdy jego sumeryjski odpowiednik Ziusudra miał 36 000 lat (600 pomnożone przez 60). Siódmym od Adama jest Henoch, który odpowiada siódmemu na sumeryjskiej liście króli (Enmenduranna), o którym mówiono, że został wezwany do nieba, podobnie jak Bóg zabierający Henocha. Później kultowe miasto rozwinęło się wokół tej konkretnej osoby w Sippur, które było dobrze znanym miejscem kultu słonecznego. Tu może być powiązanie z tym, że Henoch miał 365 lat, kiedy Bóg go zabrał, a całkowita liczba dni w roku słonecznym to 365.
Podobieństwa są interesujące i oba mogą mieć wspólne źródła lub tradycje ustne, ale Richard Hess przestrzega przed sugerowaniem, że biblijne motywy są bezpośrednio skopiowane od Sumerów z wielu powodów. Po pierwsze, Hess zauważa, że genealogie na starożytnym Bliskim Wschodzie są związane z sukcesją osób sprawujących urząd. Nie jest tak w przypadku genealogii w Księdze Rodzaju 4, 5, 10 czy 11. Celem genealogii z Księgi Rodzaju nie wydaje się być posiadanie ziemi czy sukcesja polityczna.
Ponadto, celem innych genealogii jest nadanie potomkowi określonego statusu królewskiego lub urzędowego. Nie ma tego w Rdz 4 i 5, a zamiast tego każda genealogia kończy się czynami, które przynoszą potępienie, a nie roszczenie do tytułu lub statusu.
Po trzecie, listy króli nie zawierają wieku, w którym kolejny król został spłodzony, jak w Księdze Rodzaju 5 i 11, gdzie jest nacisk na prześledzenie linii krwi.
Po czwarte, listy królewskie i Księga Rodzaju wydają się funkcjonować w przeciwnych kierunkach. Richard Hess mówi: „W tych pierwszych użycie terminu pokrewieństwa „syn” w opisie związków między pokoleniami (a jest on używany tylko sporadycznie) nadaje genealogiom wrażenie kierunku, który przesuwa się od najnowszego pokolenia do najwcześniejszego . W biblijnych genealogiach Rdz 4, 5 i 11 w formułach opisujących relacje pokrewieństwa między poszczególnymi pokoleniami nie występuje nigdy taki termin jak „syn”. Pojawia się on jedynie w Rdz 5 i 11 na określenie narodzin dodatkowych synów i córek. Ale w relacjach między pokoleniami koncentruje się na tym, że ojciec spładza syna. Oznacza to, że istnieje ruch genealogiczny od najwcześniejszego przodka do najnowszego, czyli odwrotnie niż w przypadku innych genealogii na Starożytnym Bliskim Wschodzie.”
Hess zauważa również, że genealogie każdej kultury funkcjonują inaczej. W Księdze Rodzaju nacisk położony jest na spłodzenie, a następnie śmierć, co pokazuje brak rozwoju kultu przodków i skupia się bardziej na przesuwaniu osi czasu do przodu, niż na szukaniu idealnych postaci i idealnych czasów. W rzeczywistości nacisk w Księdze Rodzaju kładzie się bardziej na porażki ludzkości, a nie na idealne modele, na które można patrzeć wstecz. Z przeszłości należy się uczyć, a nie ją idealizować.
Hess podsumowuje: „Różnice w formie i funkcji tych dwóch zbiorów tekstów sugerują, że próby dokonywania porównań należy podejmować z ostrożnością i że kontekst samych tekstów, w ich konkretnym literackim i kulturowym świecie, będzie czynnikiem kontrolującym interpretację… Listy królewskie konsekwentnie sugerują ruch wstecz w czasie, podczas gdy genealogie biblijne poruszają się do przodu w czasie. Sugerowałoby to inny cel tych dwóch form literackich. Wydaje się, że dotyczy to również Tablicy Narodów, która pozostaje odrębna pod względem szerokości jej zakresu.”
Tak więc podobieństwa między różnymi genealogiami są prawdopodobnie wynikiem podobieństw kulturowych i zwyczajów, a niekoniecznie bezpośredniego kopiowania. Obie kultury wydają się używać systemu podstawy 60 i liczby 7 dla określonych celów teologicznych lub kulturowych. Richard Averbeck analizując badania zauważa, że najwięcej co możemy powiedzieć to to, że był znaczący, ale pośredni wpływ między literaturą sumeryjską a Biblią hebrajską.
Od Adama do Adama
Jedną z cech, która jest często pomijana w Księdze Rodzaju jest to, że autorzy wydają się próbować uzyskać równe zestawy pomiędzy ważnymi postaciami, tak jak Mateusz robi to ze swoimi 3 zestawami 14 pokoleń. Księga Rodzaju ma 10 pokoleń od Adama do Noego, a następnie dziesięć pokoleń od syna Noego do Abrahama, podczas gdy sumeryjskie listy królewskie mają tylko 8 pokoleń przed potopem. Tak więc, jest całkiem prawdopodobne, że dwa doskonałe zestawy dziesięciu w Księdze Rodzaju nie są przypadkiem i są podobne do tego, co Mateusz zrobił ze swoimi 3 zestawami 14 pokoleń od Abrahama do Jezusa. Autor Księgi Rodzaju prawdopodobnie opuścił pokolenia w osi czasu, aby uzyskać dwa doskonałe zestawy 10.
Podobne techniki były stosowane przez innych żydowskich autorów. Demetriusz sfabrykował wieki osób, aby pasowały do wcześniej ustalonej wartości. Eupolemus wykorzystał wzorce 480 lat, aby zbiegły się z wyzwoleniem Jerozolimy przez Machabeuszy. Jubilees skondensował, zignorował i zmienił chronologie biblijne, aby uczynić historię Izraela serią „jubileuszy lat”. Wydaje się, że jest to powtarzający się motyw kulturowy.
Ta technika mogła być użyta w celu umieszczenia Henocha konkretnie w siódmym pokoleniu. Podobna rzecz ma miejsce w genealogii Dawida w Rut 4. Dziesięć pokoleń jest wymienionych, od Pereza do Dawida, ale wiele z nich jest prawdopodobnie pominiętych, aby Boaz był siódmym wymienionym imieniem, nadając w ten sposób znaczenie Boazowi. Coś podobnego mogło się zdarzyć w Księdze Rodzaju 5 z Henochem. Ale co ważniejsze, oznaczałoby to, że celem nigdy nie było przekazanie dokładnej chronologii od stworzenia do teraźniejszości, jak wierzą niektórzy kreacjoniści młodej ziemi, ale ich celem było prawdopodobnie bardziej połączenie Izraela z Adamem z powodów teologicznych i związanych z przymierzem.
Adam był pierwszym kapłanem Boga i mógłby czuwać nad pierwszym przymierzem, które Bóg zawarł z ludzkością, jednak przymierze zostało złamane i zostali oni wygnani, ale Bóg powiedział, że nasienie kobiety pewnego dnia pokona nasienie węża. Dlatego też prześledzono linie biologiczne w nadziei na znalezienie nasienia, które zastąpi Adama. Następujące po sobie pokolenia miały pokazać postęp ludzkości, która oddalała się od Boga i potrzebę nowego Adama, który zająłby jego miejsce. Lamek podejrzewał, że jego syn będzie tym człowiekiem, ale po potopie pojawiły się trudności, które pokazały, że tak się nie stanie i dlatego linia musi być kontynuowana w dół, aż nadejdzie nowy Adam.
Źródła:
Karen Rhea Nemet-Nejat – Daily Life in Ancient Mesopotamia
Jöran Friberg – Numbers and Measures in the Earliest Written Records
J. Klein – The ‘Bane’ of Humanity: A Lifespan of One Hundred and Twenty Years
Kenneth Kitchen – On the Reliability of the Old Testament
Meir Bar-Ilan – When Being Numerate Used to Mean Something Else
Nahum M. Sarna – Understanding Genesis
Duane L. Christensen – The Mysterious Numbers of the Ages of the Patriarchs
Craig Olson – How Old Was Father Abraham?
Kenneth A. Matthew – The New American Commentary: Genesis 1:1 – Genesis 11:26
R.R. Wilson – Genealogy and History in the Biblical World
W. E. Aufrecht in „Ascribe to the Lord”
Kenton Spark in „Genesis: History, Fiction, or Neither?”
Lloyd R. Bailey – Biblical Math as Heilsgeschichte?
Carol Hill – Making Sense of the Numbers of Genesis
Richard Hess – The Genealogies of Genesis 1-11 and Comparative Literature
Mark Chavalas and K. Lawson Younger – Mesopotamia and the Bible
Ben-Zion Wacholder – How Long did Abram Stay in Egypt? A Study in Hellenistic, Quran, and Rabbinic Chronology
Jeremy Hughes – Secrets of the Time
Artykuł ten został przetłumaczony z języka angielskiego ze skryptu do wideo dostępnego na YouTube pod linkiem: https://www.youtube.com/watch?v=uoPbZnRN8xQ&t=1s
Michael Jones jest założycielem i dyrektorem organizacji non-profit „Inspiring Philosophy”(Inspirująca Filozofia) i zajmuje się głównie badaniami z zakresu filozofii, historii i nauki, aby odpowiedzieć na głębokie filozoficzne pytania dotyczące wszechświata i naszego indywidualnego postrzegania życia. Opublikował mnóstwo prac badawczych na swoim kanale YouTube „Inspiring Philosophy”, w których zbiera i analizuje dane oraz udostępnia je w formie zrozumiałej dla wszystkich zainteresowanych, aby każdy mógł wyciągnąć rozsądne wnioski z różnych filozoficznych dylematów. Niektóre z jego najbardziej godnych uwagi prac obejmują prezentowane przez niego badania nad mechaniką kwantową i jej wskazaniem na teistyczny światopogląd, serię filmów o Księdze Rodzaju 1-11, obronę zmartwychwstania Jezusa oraz filmy dotyczące problemu zła i piekła.